ໂດຍ: ສະຖາບັນການຕ່າງປະເທດ, ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ

(ໂຄງການຄົ້ນຄວ້າຮ່ວມ ລາວ-ຈີນ)

ສປປ ລາວ​ ແລະ ສປ ຈີນ ເປັນທັງ​ເພື່ອນ​ມິດ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ, ທີ່ມີມູນເຊື້ອສາຍພົວພັນມິດຕະພາບອັນແໜ້ນແກ່ນມາແຕ່ຍາວນານ, ທັງເປັນປະເທດບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງທີ່ດີ ແລະ ສິ່ງສໍາຄັນສອງປະເທດ ລ້ວນແຕ່ເດີນຕາມເສັ້ນທາງສັງ ຄົມນິຍົມ​.

ສາຍພັວພັນ ແລະ ການຮ່ວມມື ລາວ-ຈີນ ແມ່ນພື້ນຖານຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນມາໂດຍຕະຫຼອດ, ໄດ້ມີການປະສານສົມທົບກັນຢ່າງສະໜິດແໜ້ນ, ມີການແລກປ່ຽນທັດສະນະຮ່ວມກັນຢ່າງເປັນປົກກະຕິ ແລະ ໄດ້ກຳນົດຈຸດສຸມການຮ່ວມມື ເພື່ອຮັດແໜ້ນ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍສາຍພົວພັນຮ່ວມມືໃຫ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ລວງເລິກ ແລະ ລວງກວ້າງ ຕາມແຕ່ລະໄລຍະຢ່າງມີແບບແຜນ. ນອກຈາກນີ້, ນັບແຕ່ໄດ້ດຳເນີນນະໂຍບາຍເປີດປະຕູສູ່ພາຍນອກ ກໍຄື ໃນຍຸກໂລກາພິວັດ, ສອງປະເທດ ລາວ-ຈີນ ກໍໄດ້ເພີ່ມທະວີການຮ່ວມມືກັບສາກົນໃນຂອບຫຼາຍຝ່າຍ ທັງໃນລະດັບອະນຸພາກພື້ນ, ພາກພື້ນ ແລະ ສາກົນ ຢ່າງຕັ້ງໜ້າ ໂດຍຍຶດໝັ້ນນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດຂອງຕົນ ຢ່າງສະເໜີຕົ້ນສະເໜີປາຍ ເພື່ອປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນພາລະກິດປົກປັກຮັກສາ ແລະ ສົ່ງເສີມສັນຕິພາບ, ສະຖຽນລະພາບ ແລະ ຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກ ແນໃສ່ສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ເອື້ອອຳນວຍໃຫ້ແກ່ການສ້າງສາພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ໃຫ້ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ກໍຄື ປັບປຸງຄຸນນະພາບຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາ ຊົນໃນປະເທດຂອງຕົນ ລວມທັງປະຊາຄົມພາກພື້ນ ແລະ ສາກົນ ໃຫ້ມີຄວາມຜາສຸກ ໂດຍໄດ້ລົງເລິກການຮ່ວມມືກັບທຸກປະເທດ ທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ການຄ້າ, ການລົງທຶນ, ການພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດ, ວິທະຍາສາດ-ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ອື່ນໆ ໂດຍບໍ່ຈໍາແນກລະບອບການເມືອງ, ຜູກມິດ-ໄມຕີທີ່ປອດໃສ ແລະ ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນທຸກຂໍ້ລິເລີ່ມການຮ່ວມມື ທັງໃນຂອບສອງຝ່າຍ ແລະ ຫຼາຍຝ່າຍ ທີ່ເຫັນວ່າຈະນຳມາເຊິ່ງຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ປະເທດຊາດ, ພາກພື້ນ ແລະ ສາກົນໂດຍລວມ.

ຂອບການຮ່ວມມືແມ່ນ້ຳຂອງ-ແມ່ນ້ຳລ້ານຊ້າງ ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນວັນທີ 23 ມີນາ 2016 ເຊິ່ງມາຮອດປະຈຸບັນ ຄົບຮອບ 5 ປີ, ໂດຍປະກອບດ້ວຍ 6 ປະເທດສະມາຊິກຄື: ສປປ ລາວ, ກຳປູເຈຍ, ມຽນມາ, ໄທ, ສສ ຫວຽດນາມ ແລະ ສປ ຈີນ ເຊິ່ງມີເປົ້າຫມາຍສົ່ງເສີມ ແລະ ຮັດແຫນ້ນການຮ່ວມມື ເພື່ອການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ບົນພື້ນຖານການຄວາມສະເໝີພາບ, ມີຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ ແລະ ເປັນຈິດຫນຶ່ງໃຈດຽວໃນການສ້າງຂົງເຂດພາກພື້ນແມ່ນໍ້າຂອງ ໃຫ້ມີຄວາມຈະເລີນ ແລະ ສົມບູນພູນສຸກ. ຂອບການຮ່ວມມືດັ່ງກ່າວໄດ້ຂະຫຍາຍຕົວໂດຍປິ່ນອ້ອມ 3 ເສົາຄໍ້າຄື: ການເມືອງ-ຄວາມຫມັ້ນຄົງ, ເສດຖະກິດ-ການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ, ສັງຄົມ-ວັດທະນະທໍາ ແລະ ການແລກປ່ຽນລະຫວ່າງປະຊາຊົນ, ເຊິ່ງໃນນີ້ ໄດ້ສຸມໃສ່ 5 ຂົງເຂດບູລິມະສິດເຊັ່ນ: ການເຊື່ອມຈອດ, ສົ່ງເສີມກຳລັງການຜະລິດ, ເສດຖະກິດຂ້າມຊາຍແດນ, ການຄຸ້ມຄອງແຫລ່ງຊັບພະຍາກອນນໍ້າ, ກະສິກໍາ ແລະ ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ.

ຂະບວນການປະເມີນຂອງ ອົງການ ສປຊ ແລະ ຄວາມຄືບໜ້າຂອງ ສປປ ລາວ

ເພື່ອຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກສະຖານະພາບປະເທດດ້ອຍພັດທະນາ

ບົດຄວາມໂດຍ: ກົມອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນ, ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ

ໃນນາມ ກອງເລຂາຄະນະຊີ້ນຳລະດັບຊາດ ເພື່ອຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແຜນດຳເນີນງານ ສປຊ ສຳລັບປະເທດດ້ອຍພັດທະນາ

ສປປ ລາວ ໄດ້ຖືກກຳນົດລາຍຊື່ເຂົ້າໃນກຸ່ມປະເທດດ້ອຍພັດທະນາ ຫລື Least Developed Countries - LDCs ໃນປີ 1971 ໂດຍ ອົງການສະຫະປະຊາຊາດ (ສປຊ). ແນວຄວາມຄິດໃນການລິເລີ່ມສ້າງຕັ້ງກຸ່ມປະເທດດ້ອຍພັດທະນາ ແມ່ນມີຂຶ້ນໃນຊຸມປີ 1960 ເນື່ອງຈາກ ອົງການ ສປຊ ເຫັນວ່າ ລະດັບດ້ານການພັດທະນາຂອງປະເທດສະມາຊິກ ສປຊ ຈຳນວນໜຶ່ງແມ່ນຍັງຫຼ້າຫຼັງຫຼາຍ ແລະ ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອເປັນພິເສດ ແນໃສ່ເຮັດໃຫ້ບັນດາປະເທດເຫຼົ່ານັ້ນ ສາມາດຫຼຸດຜົ້ນອອກຈາກສະຖານະພາບດ້ອຍພັດທະນາໃນທີ່ສຸດ.ສະນັ້ນ,ໃນປີ 1971 ອົງການສປຊໄດ້ກຳນົດລາຍຊື່ກຸ່ມປະເທດດ້ອຍພັດທະນາ ທັງໝົດ 25 ປະເທດ ທີ່ປະກອບດ້ວຍບັນປະເທດທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດ, ມີລາຍຮັບຕໍ່າ, ມີຄວາມອ່ອນໄຫວຕໍ່ວິກິດການຕ່າງໆ ແລະ ເສດຖະກິດຍັງອ່ອນນ້ອຍ. ມາຮອດປັດຈຸບັນ ຈຳນວນປະເທດດ້ອຍພັດທະນາໄດ້ເພິ່ມຂຶ້ນເປັນ 46 ປະເທດ, ໃນນັ້ນ 33 ປະເທດ ຢູ່ທະວີບອາຟຣິກກາ, 12 ປະເທດ ຢູ່ທະວີບອາຊີ-ປາຊິຟິກ, 1 ປະເທດ ຢູ່ທະວີບອາເມລິກາລາຕິນ,ພົນລະເມືອງຂອງບັນດາປະເທດເຫຼົ່ານີ້ມີປະມານ 880 ລ້ານຄົນ, ກວມເອົາ 12% ຂອງປະຊາກອນໂລກ,ແຕ່ສັດສ່ວນລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນ ຫຼື GDP ກວມພຽງແຕ່ 2% ແລະບໍລິມາດສິນຄ້າສົ່ງອອກ-ນໍາເຂົ້າ ມີພຽງ 1% ຂອງໂລກ.